Acı

Acı’yı ilk okuduğumda, gerçekten içim yanmış, bu acı gençlik romanını nasıl tanıtacağımı bilememiş ve raftaki yerine koymuştum. Ahmet Efe’nin Nar yayınlarının gençlik serisinden Heyâkil romanı çıkınca Acı’yı da raftan alıp tekrar okudum. İlk darbenin şiddeti geçmişti evet ama yine, bu romana verilecek en iyi isim, belki de tek isim gerçekten Acı olabilirmiş, diye düşünerek romanı bitirdim.

Huzeyfe şehrin uzağında, kendi barakalarında mutlu bir ailenin reisidir. Karısı Safiye, oğulları Cüneyd ve Cerrah ile çok mutludurlar. Bir de görenleri kıskandıracak cinsten develeri Suat vardır ki, adeta ailenin bir üyesi gibidir. Bir gün bu mutlu tablo acı bir şekilde bozulur. Eşkıyalar barakayı basar, çocukları köle olarak satılmak üzere kaçırır, Huzeyfe’yi yaralar, Safiye’yi öldürürler. Suat da eşkıyaların malı olmuştur artık.

Burdan sonra kah 16 yıl ileriye, kah eski günlere gidip gelerek Huzeyfe’nin, Cüneyd’in ve Cerrah’ın hikayelerini okuruz. Huzeyfe aramaları boşuna çıktığı için ‘azad kabul etmez mahkum’ olarak gardiyan olmuştur. Zindana atılan genç bir kadının hikayesini dinler Huzeyfe. Böylece biz de aslında Cüneyd ve Cerrah’ın on altı yıl sonra nerelerde olduğunun hikayesine giriş yapmış oluruz.

Eşkıyaların rahatça insan kaçırıp, köle diye sattığı fakat o köleleri alıp evladı gibi bakan iyi insanların da olduğu, kah zulmün şehirleri kasıp kavurduğu, kah merhametin yüreklere su serptiği bir vakittir bu. Fakat tam olarak ne zaman bellidir, ne tam olarak coğrafya.

Fakat sonrasında bu karanlık dönemin ve acıların dünyayı aydınlatacak, feraha kavuşturacak bir nur öncesinde olduğunu anlarız. Bu haliyle, alternatif bir Siyer-i Nebi’ye giriş romanı olarak okunabilir mi acaba Acı? Şairin dediği gibi “zayıf mı bir insan, onu kardeşleri yerdi” karanlığını iliklerimize kadar hissettirmek için mi yazılmıştır acaba Acı?

Çocuğu eğitmek…

Cüneyd, Cerrah ve Huzeyfe’nin hikayeleri, kendileri gibi başka acı hikayelerle çakışır. Bir çocuğa yapılacak iyiliğin onu nasıl bir çizgiye götürdüğünü de, bir çocuğa acımasızca davranarak ondan bir canavar çıkarmanın mümkün olduğunu gösterir bize bu hikayeler.

Fakat en sonunda, herkese acı’rız.

Acı gençlik romanı olarak belirtilmiş. 12 yaş için sanırım biraz fazla dokunaklı. 14 yaş ve üzeri içinse, iyi bir edebiyat örneği olarak da tavsiye edebiliriz.

Acı

Yazan: Ahmet Efe

Çocuk Romanı

Mayıs 2004-Ankara

Meneviş Yayınları, 112 sayfa, 14+