Tuz

“Yok azizim, dünyanın tadı tuzu kalmadı” dediğimiz anlar vardır ya, hah işte tam orada karşımıza çıkıyor Tuz ve Esra.

Esra, tadı tuzu olmayan her şeye tuz ekiyor, şirin tuzluğu ile. Kavga eden arkadaşlarına mesela. Hatta telefona, televizyona –ne kadar haklı–. Böylelikle tadı kaçan her şeye şifa olacağını düşünüyor. İlginç ama güzel değil mi? Böyle bir ihtimal yani… Kitabın daha başında yazar bizi uyardı zaten. Öyle sıradan masal kızlarından biri değil Esra. Hani bahar saçlı filan…

Esra’nın tuz dökmelerine kimse bir şey demiyor, bahar saçlı olmasa da pek sevimli çünkü. O da gönlünce ekiyor tuzu, tadı kaçan her şeye. Fakat bir gün babasının horultusuna da tuz ekmek isteyince olanlar oluyor. Babası “beni çorba mı sandın” diyerek alıyor elinden tuzluğu. Tuzluk taşıması da yasaklanıyor Esra’nın. Böylece bence, biraz daha tuzu kaçıyor dünyanın.

Şair’le Esra…

Bu kitap işte böyle bir kitap. Pek sevdim. Şöyle bir hayatımıza tat–tuz açısından tekrar bakmamızı sağlayacak gibi görünüyor. Mesela –neden bilmen– Esra bir şairin üzerine tuz ekmeye çalıştığında, bir tanenin bile yere düşmemesini açıklayabilir mi yer çekimi? Şairin tuzu yerinde demek ki… Sahi siz en son ne zaman şiir okudunuz?

Çizimler tabi ki Dağıstan Çetinkaya’ya ait. Velhasıl Mevlana İdris  ve Dağıstan Çetinkaya işleri işte. Tadı tuzu yerinde.

Mevlana İdris’in Sessizlik Torbası, Halepli Zeynep ve Kardan Tavşan kitapları da misafirimiz olmuşlardı. Dilerseniz onlara da bir göz atabilirsiniz.

Şimdiden iyi okumalar.

Tuz

Yazan: Mevlana İdris

Resimleyen: Dağıstan Çetinkaya

Vak Vak Kitap

5+