Ayılar Kitap Okumaz

Ayılar kitap okumaz, çünkü okuma bilmezler. Peki öğrenmek isterler mi?

Hayat hakkında düşünmek, uzaklara bakıp dalmak ne kadar da insani özellikler. Ama o bir ayı, George. Hemen kendini belli eden bir ayı, bu farklılıklarıyla. Çünkü kardeşlerinin mutlu olmak için tek ihtiyaçları  balık avlayıp -karın doyurmak-, birbirlerine eski hikayeleri anlatmaları yeterli olsa da,  George için bunlar yeterli olmuyordu. O daha farklı konularda “düşünüyordu”.

Zaten onu isimlendirerek yazar nasıl da “kişiselleştirdi” değil mi George’u?

Bir Kitap Buldum Hayatım Değişti

Bir gün George, ormanda bir kitap bulur. Kitapta aynı kendisine benzettiği resimler görür. Sözcükleri merak eder ve içinde okuma isteği uyanır. Kardeşlerinin engelleme çalışmalarına rağmen George kitabın sahibini bulmak ve ondan okuma öğrenmek isteğiyle kasabaya doğru gider.

Kasabalı, bir ayının bir şeyler sormasına alışkın değildir haliyle. Bağırıp, çağırıp kaçışırlar. Bir kadın o çığlıkları arasında ayı George’u okula yönlendirir neyse ki.

Keşke ayıya karşı tepkiler burada bitseydi diyorsunuz ilerleyen sayfalarda. Çünkü bu defa, okul koridorlarında kalkanları ile polisler sarıyor etrafı. O bilindik ifadeler eşliğinde hem de, “sorun çıksın istemiyoruz!”

Polisler etrafınızı sardı!

Bu ifadeler ve bu görüntü bir çocuk kitabı için fazla “irrite edici” geldi mesela bana.

Yazara gelmemiş demek ki…

Neyse ki kitabın sahibi çıkageliyor da olay tatlıya bağlanıyor. Clementine okuldan sonra George’a okuma yazma öğretmeye başlıyor. Polis şefi bile arada sırada gelip, bizim ayıya şiir okuyor, durumu kontrol ediyor.

Mevcut hayatından sıkılma, bir “kendini aşma” hikayesi daha. Artık sadece insanlar değil, ayılar bile bundan nasibi almış, gördüğünüz gibi.

İnsanın içinde en iyiye doğru yol alma isteği var gerçekten, kemalata doğru gitme, tamamlanma arzusu. Kolay bir yolculuk olmadığı kesin. Baksanıza okuma öğrenmek isteyen bir ayıyı bile önce polis kordonu çeviriyor.

Kitabın resimleri yazara ait. Bunun kesin bir teknik adı vardır ama sanki resimlerin, objelerin çerçevelerini çizip, sonra içlerine kumaş dokuları yerleştirmiş. Ortaya kadife yumuşaklığında, rengarenk illustrasyonlar çıkmış. Bir tek polisler kötü, anlayabileceğimiz üzre. Ne gözleri görünüyor, ne birbirlerinden ayırt ediliyorlar. Robot yığını gibi.

Şimdiden iyi okumalar.

Ayılar Kitap Okumaz

Orijinal Adı: Bears Don’t Read

Yazan ve Resimleyen: Emma Chichester Clark

1001 Çiçek Kitaplar